Dolphins

 ‘Good morning, wake up call for dolphins. Putu is waiting for you on the beach.’ Ik schiet overeind en kijk op mijn mobiel. Shit! 5.55 uur, ik heb nog 5 minuten. Ik schiet in een jurkje, grijp mijn fototoestel, denk er in de gauwigheid nog aan om 120.000 roepia in mijn jurkzak te proppen en ren over het stenen pad van het gezapige oord naar het strand. Bij het zwembad staat een groepje mensen met feloranje zwemvesten, en ik ben heel even bang dat ik me daar bij aan moet sluiten. Nee, denk ik dan, ik heb niet via het hotel afgesproken, dus ik moet het strand op, op zoek naar Putu. Alleen heb ik geen idee meer hoe m’n Putu er uit ziet, dus kijk ik zoekend rond tussen alles wat daar rondloopt.
   ‘Hello, good morning,’ hoor ik opeens en ik krijg een zwemvest in mijn handen gedrukt. Ik kijk nogal verdwaasd denk ik, want ik word meteen geholpen met het aantrekken van dat stomme ding. De rits is kapot, dus wordt het met wat touwtjes vastgeknoopt.
  ‘Do I have to wear this?’ vraag ik.
   ‘Ya,’ zegt de jongen die me vast heeft geknoopt.
   ‘Hmmm,’ grom ik. ‘Who are you? I thought I had an appointment with Putu today.’
   ‘I’m Davíd. Putu is getting the boat. I come with you, if you like.’ Ik kijk naar David (spreek uit: Daviet) en zie een grappige jongen staan met twinkels in zijn ogen, een getatoeëerde streep op zijn kin, bij wijze van sik of zo, volgetekende armen met van alles en nog wat, zwarte haren en een piepklein staartje en één brok energie. Ik schat hem een jaar of, jee, ik weet niet hoe oud of jong ik hem moet schatten, ik weet het niet met die mensen hier, je ziet de leeftijd er niet echt aan af, maar als ik dan toch een indicatie moet geven dan gok ik dat ie een jaar of 20/25 is. En hij is prachtig!
   ‘Okay,’ zeg ik, en prijs mezelf gelukkiger dan al die andere oranje pinguïns in de andere bootjes. Verder wacht ik af. De bootjes zijn van hout, lang, smal en hoog, met aan de voor- en achterkant twee grote houten balken overdwars, waaraan in het verlengde van de boot drijvers zijn gemaakt.  Handige constructie, vind ik, ziet er lekker stabiel uit.
   Als de motor er aan hangt en er genoeg petrol in is ingeslagen, kunnen we gaan. Ik klim er in en bind mijn tas vast aan de paal die fier voorin staat. Putu zegt  ‘haaaai Margggggiet’ tegen me – is dat degene met wie ik gisteren gekletst heb? Ik weet het niet, maar het zal dan wel-  David duwt ons af, springt er bij in en dan wordt de motor gestart. Putu zit als een koning op zijn troon en bedient de motor met zijn voeten en een touw. Heel ingenieus allemaal.
   We varen weg van het vasteland, de zee op. De zee is rustig en ik geniet van een adembenemende zon die van achter de bergen opkomt.  In de verte zie ik Java opdoemen. Het bootje doorsnijdt de golven met een souplesse waar je u tegen zegt. Ik geniet ten volle, niet alleen van de zonsopgang, maar ook van de zwoele bries die waait, het deinen, de opgekrulde David en de sturende Putu. We kletsen en maken grapjes. Ik donder eigenwijs mijn stomme zwemvest uit, wat me onmiddellijk een sigaret oplevert van een David. Amper tien minuten onderweg, en nu al vrienden. We lachen, we varen, we voelen ons vrolijk, wij zijn zó’n leuk bootje dat we bekijks trekken van alle anderen die rondom ons heen varen.
   ‘I’m a little bit tired,’ vertelt David me. ‘Cause I had a party last night. Prom a priend. His birthday. We were singing and playing guitar. Do you play guitar?’
   ‘No. And I can’t sing. I can’t remember songtexts. But I like to hear music an guitarplaying.’
   ‘I’ve made a song myselp. It’s about the dolpins. It’s Indonesia language. Not English.’
   ‘Nice,’ zeg ik en ik ben benieuwd wat hij dan over die dolfijnen zingt. Ik probeer het te weten te komen, maar hij wil er verder niets over zeggen.  Ik respecteer dat en speur over het water. Dan opeens geeft Putu gas. Hij speert door het water en scheurt naar waar de andere boten ook heen varen.  De opwinding is voelbaar, het hangt over het water als elektriciteit in een onweersbui. En dan zien we ze. Tien, twintig, dertig, ik weet niet hoeveel dolfijnen springen om de bootjes heen. Het zijn meerdere groepen. Het lijkt wel of ze een spel spelen met de bootjes. Dan zijn ze weer hier, dan weer daar, dan zwemmen ze weer naar een eind verderop. Soms zijn ze rustig en drijven ze gewoon een stukje mee, maar er zijn er ook bij die prachtige sprongen maken, naar onder en weer naar boven, kopje onder en hop, weer omhoog.
Iedereen lacht, probeert ze op de foto te krijgen of te filmen. Er zijn mensen bij die gillen, mensen die applaudisseren, mensen die naar elke dolfijn wijzen die ze maar zien. Ikzelf berg de camera al snel op, hopend dat ik een foto heb die is gelukt. Ik wil op en top ervaren, alleen maar met die dolfijnen bezig zijn. Kijken, voelen, observeren, denken, ondergaan, proberen te snappen waarom die dolfijnen er voor kiezen om te komen springen bij zonsopgang. Niemand die het weet. Magie, magie, het hoort er allemaal bij hier. Ongrijpbaar, niet te bevatten, wonderlijk, grappig en hartverwarmend.
   En opeens zijn ze weer weg ook. Zomaar. Pats, boem, weg, nergens meer te zien.  Alsof iemand het licht uitdoet terwijl het feest nog in volle gang is.
Als we terug tuffen, heb ik zin om voorop de punt te gaan staan, like Titanic, maar ik doe het niet. David neuriet. We schommelen gezellig samen bovenop de houten planken. Putu kijkt naar ons en stuurt terug naar het strand. De gang zit er lekker in, de wind waait aangenaam de oortjes in.
   ‘I will sing the song por you,’ zegt David opeens. ‘Tonight, on the beach.’
   ‘Really?’ vraag ik.
   ‘I will bring my guitar en we can make a fire.’
   ‘Would be great,’ zeg ik. ‘Let’s do that.’
Als het bootje weer op het strand ligt, koop ik twee dolfijntjes van hout van een jongen die me gisteren, toen ik aankwam, ook al had gevraagd ze te kopen.  Ik voel me een weekdier, zonder schil, zo makkelijk te breken en te raken. 
Putu komt naar me toe.
   ‘Tomorrow again?’ vraagt hij.
Ik knik. Ik weet nu al dat ik morgen weer wil. En overmorgen ook, voor dezelfde prijs, maakt mij niet uit, maar ik wil weer die zee op.
   ‘Without him,’ zegt Putu en wijst met zijn hoofd naar David die al klaar zit met een sigaret.
Ik lach en schud mijn hoofd. Wat een wereld hier!