de tijd

De Tijd stond vanmorgen met zijn veel te grote stinkvoet op mijn drempel.
Ongeknipte nagels en rauwe randen had ie.
'Je bent te vroeg,' zei ik.
Hij haalde zijn schouders op,
kneep zijn ogen tot spleetjes.
'Ik plet je tussen de deur, hoor,' riep ik.
'Ik ga niet meer.
Ik had een veel te grote mond toen mijn lippen zich brutaal naar Bali bluften.
Ik verzin het allemaal wel,
dat exotische en paradijselijke,
dat kan heus ook,
dat kan toch ook, dat ik het verzin, alles, gewoon.'
De Tijd wiebelde met zijn tenen.
'Over minder dan een week ben je van mij,' zei hij zonder een greintje medelijden.
Hij sloeg zijn armen over elkaar
en keek naar hoe ik de douche inglipte.
Ik draaide de deur op slot
stond te trillen op mijn benen.
Opeens zag ik een nagelschaartje liggen.
Ik nam het in mijn hand,
rukte de deur open
en stormde op de Tijd af.
'Knip dan in ieder geval je nagels,' bitste ik hem toe.