's morgens vroeg

Ik kan ’t schrijven niet laten. Het moet gewoon, of ik nou wil of niet. Het is half 7 in de ochtend, de zon is al een half uur op, vogels kwetteren, duiven koeren, iets knispert, maar ik heb echt geen idee wat het is. Ik had liever nog even geslapen, en misschien ga ik dat ook nog wel doen, maar nu lukt het even niet. De wereld is te spannend, ik móet naar buiten kijken, over het rijstveld heen, naar de tandeloze boer die met een witte doek loopt te zwaaien, ik móet de lucht die zwanger is van wierook en zoete bloemen diep inhaleren. Met m’n kin leunend op mijn handen hang ik over de muur, er waait een zachte wind door mijn haar. Eigenlijk is het te vroeg om zo diep gelukkig te zijn, maar ik ben het toch alweer.
Ik weet niet wat het is met Bali. Er gebeuren hier voortdurend dingen die me diep van binnen raken. De geur die hier hangt is er bijvoorbeeld één van. Nog geen vier uur geleden - yep, midden in de nacht (3 uur), feestje gehad - zat ik in de auto van een vriendelijke meneer die me van Sanur naar Ubud bracht. De ramen stonden open, ik zat voorin,  leunde met mijn hoofd op mijn arm en snoof als een debiel de nachtelijke lucht op, zo diep als ik kon. Weer rook ik die typische geur, die bloemen, vermengd met brandend vuur, rook, kruiden, nasi en nog veel meer, ach jee, ik wou dat ik zo’n goede schrijfster was dat ik alles wat ik rook in woorden kon vangen.
Geuren zijn bij mij een directe weg naar m'n ziel, of ik nou wil of niet. Ik had de tranen in mijn ogen staan, maar dat kan natuurlijk ook gekomen zijn van de wind die ik ving daar voorin...
En nu gebeurt het weer. De verse ochtend en het daarbij behorende geluid brengen me in vervoering. Maar gelukkig is er altijd nog de klok die me naar het heden terugroept. Half zéven is het verdorie. Hop, terug naar bed en nog efkes sloap'n met die hap!