Margriet Breet

Margriet Breet
op weg naar een nieuw boek...

7 november 2011

diep onder de indruk



Schreef ik gisteren nog dat ik voorbij de eerste ontdekking dacht te zijn, moet ik daar vandaag alweer op terug komen. Zoals verteld zou ik een schilder bezoeken en omdat mijn hospita en haar man hem persoonlijk kennen, mocht ik ook op bezoek komen in zijn huis. Zo kon ik zien hoe de Balinezen leven, iets waar ik enorm in geinteresseerd ben.
Mijn hemel, wat een belevenis was dat.
Eerst moest ik een hoge trap op, met treden zo hoog dat je bij wijze van spreken de spagaat moest kunnen om er op te komen. Eenmaal door de poort zag ik twee gerimpelde tandeloze oude vrouwen zitten, één bij een grote stapel rijst en de ander gewoon op een steen.
We liepen door het huis, wat eigenlijk geen huis is, maar gewoon buiten. Ze hebben hier enkel een dak en hooguit een paar muren, maar dat is het dan ook wel. Kippen renden rond, met een paar paniekerige kuikens achter zich aan.  Hoe verder we doorliepen naar achteren, hoe groter de stank werd. Ik zag stukken plastic met daarop een berg rijst die nog moest drogen, kindertjes die ons zo onopvallend mogelijk in de gaten hielden, een paar vervallen, lelijke oude schuren.
Voor één zo'n oude schuur werd ik voorgesteld aan de vrouw van de schilder. Piet vroeg haar of ik de keuken mocht zien. Ze begon te lachen, haar hand voor haar mond, en wees toen naar de deur achter me. Ze deed hem voor me open, en toen ben ik me rot geschrokken. Geen licht, geen fornuis, geen aanrecht, geen water, geen laatjes, geen kastjes, geen raam, geen schoon servies, geen voorraadpotten, geen afzuigkap, geen schoorsteen, geen kéuken, maar een hok dat eruitzag en rook zoals onze schuur eruit zag na de brand: zwartgeblakerd. Een houtvuurtje rookte onder een zwartgeblakerde pan, er stond een zak rijst in de hoek, er hing één pan aan de muur, en wat er verder stond of lag weet ik niet meer. Echt niet. Ik was zo geschrokken. Ik had een camera in mijn hand, was van plan foto's te maken, maar voelde me daar opeens erg bezwaard over, drukte er in een soort van roes toch snel even één af en maakte dat ik wegkwam uit dat donkere hok.
De vrouw van de schilder keek me verwachtingsvol aan.
'Beautiful,' loog ik. We schudden weer handen, knikten, bogen, lachten. Ik moest opeens op de foto met oma en haar, volkomen belachelijk om met vreemden op de foto te gaan, maar goed, ik heb het allemaal maar over me heen laten komen.
Nog half in shock mochten we een andere kamer in, één die net opgeknapt was, echt heel prachtig, met mooie tegels op de vloer, een vloerkleedje en een bank om op te zitten. De schilder, Cede, haalde zijn werk tevoorschijn, spreidde het uit op de grond en gebood ons er omheen te gaan zitten.
Affijn, we kregen veel van zijn werk te zien, hij probeerde te vertellen hoe hij het maakte, maar omdat hij niet goed Engels sprak, was dat nog best moeilijk. Toen kregen we thee, maar nu ik wist waar het vandaan kwam, moest ik wel even slikken. We kregen koekjes, en later ook nog een inderhaast gebakken kroepoekjes met pinda's.
Ik kocht 2 tekeningen van 'm, natuurlijk deed ik dat, ik kon niet anders, durfde zelfs niet eens over de prijs te onderhandelen, wat achteraf bezien misschien stom is geweest, want ik kreeg er gratis nog één bij. Daarna mocht ik nog de varkens zien, aha, vandaar die stank, de koe, de tuin, de modderbende, het plateau met de tv en toen was het klaar. Er werden nog even wat foto's gemaakt, handen geschud, geknikt, gedankjeweld, de shop werd nog even bekeken, en toen ik tot ieders grote hilariteit uitgebreid én zeer enthousiast stil stond bij een tekening waarop twee aangeklede joekels van penissen stonden, mocht ik absoluut nog een keer terugkomen als ik weer in Bali was.
Daarna konden we de auto in.
Ik was diep, diep onder de indruk.
De tropische regenbui die daarna kwam, was goed en nodig.
Het water spoelde net op tijd de scherpe randjes van me af.
Jemig, wat een indrukken.
En mensen, wat hebben we het goed in Nederland.
Zoalng we ons nog rommellaatjes kunnen veroorloven, komt het echt wel goed met ons.

3 opmerkingen:

Arjan zei

Poeh....sta ik me hier druk te maken met zorgtoeslagen, kindgebonden budget.....tralala. Ga maar even naakt in de tuin een dansje doen. Veel plezier daar en doe druk indrukken op.

Unknown zei

Zo, ik ben weer helemaal op de hoogte, moest even wat inhalen. Geweldig om je verhalen weer te lezen. Ik heb net dikke, vette reclame voor je gemaakt op Facebook!

jenny zei

en dat werkt monique. wat een belevenissen margriet, erg leuk om te lezen. ga je volgen. geniet en succes !!