en alweer nog maar 1 nachtje slapen...

Ja, heel raar, maar ik zit nu dus in een sarong voor de computer en ik zit een heerlijke bruine boterham met een mix van jam, pringles en ondefinieerbare nootjes die verdacht veel op maden lijken, weg te werken. Ernaast staat een flesje bintang (biertje), en ik moet jullie zeggen: het smaakt best aardig zo bij elkaar.
Ik wilde liever wat in de warung op de hoek gaan eten, maar het heeft hier weer gehoost van de regen, wat zou betekenen dat ik door kniehoog water naar mijn appartement zou moeten waden om mijn geld op te halen. Toen ik echter m'n buidel in mijn hand had en de donder door de donkerte hoorde dreunen, dacht ik laat maar zitten dat eten, ik doe het wel met wat ik nog heb.
Was wel grappig trouwens: ik was net op een site waarop het woord 'kortingknallers' stond, en precies op het moment dat ik het las werd er ergens vuurwerk afgestoken.
De ceremonie.
Tja.
Raar gedoe.
Druk vooral.
Hoop heen- en weer geloop, gamelanmuziek met fluiten en trommels, een priester die raar zingt, bérgen fruit die op prachtig opgemaakte schalen pronken en op het hoofd worden weggedragen naar een ruimte in de tempel of een beeld of een altaar. Kinderen zijn zich aan het omwikkelen met kostuums, soms loodzwaar, worden opgemaakt en oefenen hun danspasjes, en je zult het geloven of niet, maar in een hoek van de plek waar de ceremonie wordt gehouden, wordt gegokt dat het een lieve lust is. Met geld, jawel. Hele kringen mannen en jongens staan er om heen, en nee, bij het gokken geen vrouwen gezien. Ze doen iets met drie dobbelstenen waarop afbeeldingen van dieren staan, en het gaat erom dat ze de juiste combinatie raden. Ze zijn er echt uren zoet mee.
Nou, en verder vond ik dat ik lang moest staan, ik had namelijk geen stoel, en begreep ik er geen barst van. Zo'n ceremonie is voornamelijk een gemeenschapsgebeuren en het ziet er erg gezellig uit allemaal, hoewel ik ook hele kleine kinderen heb gezien die na lang zeuren en draaien en huilen in de armen van mama in slaap vielen.
In de tempel ontmoette ik overigens twee Australische dames, waarvan er één een, hoe kan het ook anders (alles is hier magisch en nog steeds is niets voor niets) schrijfster was, en waar het wel mee klikte. Zij had op weg naar de tempel het idee gekregen dat ze iets van een schrijfreis op Bali wilde ontwikkelen, en ze was daarover nog aan het nadenken toen ze me vroeg wat ik voor werk deed. Toen ik zei dat ik boeken schreef en daarvoor hier op Bali was, kreeg ze zowat een rolberoerte en kippenvel. Affijn, we raakten bevlogen aan de praat, en we hebben mailadressen uitgewisseld, waar zich ongetwijfeld een correspondentie uit gaat ontwikkelen. De dame in kwestie heeft me op mooie en bruikbare ideeen gebracht, waarvoor ik haar bij voorbaat al dankbaar ben.
Nóg magischer was trouwens dat ik behoorlijk aan het sippen was vanwege het 'laatste avondje-gevoel'. Ik was van plan om gewoon in mijn appartement te zitten en te gaan werken, maar toen belde Ketut me en gaf hij me de opdracht om toch vooral naar die ceremonie te gaan. Ik sputterde tegen, maar hij zei dat ik echt moest gaan en niet in m'n eentje mocht blijven sippen.
Ik moest de sarong maar aan doen die ik in zijn winkeltje had gekocht, en verder niet zeuren.
'Will you be there too?' vroeg ik hem.
'No,' zei hij, 'I went yesterday. You can go alone. Take a sarong with you. Take the one you bought from me.'
Goed.
Heb ik dus braaf gedaan, en moet je nou weer eens kijken waar het goed voor is geweest.

En nu.
Nu is het nog steeds aan het regenen, niet zo hard meer, zijn de broodjes toch wat vreemd gezakt in m'n buik en ga ik mijn laatste nachtje hier in. Morgen heb ik nog tot een uur of half vier de tijd om iets te ondernemen, en dan moet ik hier weg. Ubud verlaten, Ketut verlaten, de geur, de bloemen, de zon, de hitte, die geweldig sterke magie, de rijstvelden, de scooters, het leven op straat, de roepia's, m'n appartementje, lieve Willemien en Piet en Wayan, het gesis van de krekels, mijn leuke kleine cikcaks (hagedisjes), de muggen, de koude douche, alles waar ik me 10 zalige dagen lang zo intensief in heb laten onderdompelen. Vijf uur moet ik op het vliegveld staan, om 19.15 vlieg ik en dan land ik 18 uur later weer op Schiphol, en wel om 6.15 's ochtends vroeg waar mijn lieve familie zal staan met een dik vest en handschoenen en welkomstknuffels. Ook dat is goed. Het zal alleen wel weer even heel, heel erg anders zijn.

Dag lieve allemaal.
Tot gauw!