WEG

Ik moet hier weg. Weg van dit blog, terug naar normaal. Het voelt als scheuren, dwars doormidden, alsof ik van één geheel twee helften word. Daar zit ik dan, en ik vraag me af wie ik eigenlijk ben, wat ik hier doe en daar dan deed, en welke helft van mij wáár is, en waarom en hoe lang dat nog duurt en, en, en, en...
Ik ben een ongelooflijke tante tuttebel in afscheid nemen. Ik doe het heus, dat kan niet anders, en ik probeer altijd weer stoer te kijken, maar het huilen in mijn hart, wat in stilte gebeurt en waar geen zakdoeken voor zijn, dat duurt en duurt soms zo eindeloos lang. Eigenlijk ben ik gewoon een sentimentele doos. Ik kan me er voor verontschuldigen, maar ach, wat heeft dat voor zin. Ik ben zoals ik ben en als ik op een doos lijk, dan lijk ik maar op een doos.
Enfin.
Dit is dus een reisblog, maar ik ben niet meer op reis.
Ik ben thuis, in Harderwijk, met dezelfde voeten die ik had als in Bali, dezelfde mond, dezelfde haren, dezelfde ogen, alles hetzelfde. En toch is alles anders, ben ík anders, is de wereld anders.
Ik schreef het thuis al aan de Kale Man, op een kaartje dat ik voor hem achterliet op bed: 'als ik thuis ben ben ik een andere vrouw.'
En god, wat is dat waar. Alles is anders. Wat het nut is en waarom, en waar het allemaal op uit draait, weet ik niet. De wereld is zo groot en ik ben zo klein, maar groot en vrouws genoeg om op die grote, ronde wereld rond te lopen. Te leven, beleven, te genieten en te huilen, groter te groeien en te leren. Ook hier, in Nederland.
In Harderwijk.
In huis.
Op mijn stoel.
Aan tafel.
Voor mijn computer.
In mijn hoofd.
In mijn hart.
Overal.
Dag lieve mensen die mee hebben gelezen. Bedankt voor al jullie reacties en voor het meeleven. Hoop jullie terug te zien op 'lamaarlekkereffewaaien.'
Kus!