(Ei)Land in zicht

‘Finished,’ zei Putu na twee uurtjes varen op een behoorlijk wilde zee. Ik zuchtte, want ik had nog maar drie, vier dolfijnen gezien. Hij zette de motor op hard en koerste onverrichterzake op het strand af. Eenmaal weer aan vaste wal nam ik een ontbijtje met roerei. Precies, roerei, van dat kastje met dat fornuis, ja. Tijdens het eten bedacht ik dat het een prima dag was om nu eindelijk eens aan het boek te gaan werken. Ik haalde mijn computertje van m’n kamer en installeerde me aan een tafel in het restaurant. Ik had de dag ervoor een verlengsnoer geregeld, zodat ik de hele tijd via stroom kon werken. Het computertje dat ik mee heb is een geweldig ding, daar niet van, maar op de accu kan ik amper anderhalf uur werken en dan is het gebeurd.
Goed.
Ik opende een nieuw document en keek naar het witte scherm. Ik keek en keek, maar kreeg geen letter op het scherm. Hoe in vredesnaam verwerk ik al m’n volwassen ervaringen in een kinderboek, dacht ik. Ik deed een potje spider solitaire en nog één en nog één en misschien daarna nog wel één of twee of drie, vier, acht, zestien. Brainstormen, Margrietje,je moet gewoon opnieuw gaan brainstormen, zei ik zachtjes tegen mezelf. Niet blijven hangen in wat je al hebt, maar opnieuw bedenken. Begin met diegene die het makkelijkst te grijpen is, die het dichtst onder de oppervlakte ligt. Gebruik wat je al hebt en ga van daaruit verder. Het mag. Je mag alles pakken wat je vindt, daarom ben je hier.
Dus.
Nou.
Poe.
Zucht.
Dat zou dus betekenen dat ik Ketut moest pakken, want die lag vlak onder mijn huid, of ik dat nou wilde of niet.. .Voorzichtig legde ik hem op de operatietafel, deed snel nog een paar potjes solitaire en bekeek ‘m argwanend maar toch wel nieuwsgierig vanuit m'n ooghoeken. In  gedachten deed ik een schietgebedje voor wat moed, want dat had ik heel hard nodig. Ik wist immers maar nooit wat ik tegen zou komen en al helemaal niet hoe ik daar op zou reageren.
    Als eerste veranderde ik zijn naam. Dat moest, dat was noodzakelijk, anders was hij onwerkbaar voor me. Hij protesteerde niet en liet zich gewillig verder fileren. Zijn haar, z’n ogen, de hele buitenkant nam ik onderhanden en toen moest ik langzaam naar binnen, in z’n gedachten zien te kruipen. Een schizofrene bezigheid, want kruipen in iemand anders, is net zoiets als kruipen in onontdekte delen van jezelf. Doodeng, want wat gaat er gebeuren als iets te dichtbij komt, wat als de rem weg is, wat als, wat als, wat als. Gelukkig was mijn patiënt minder in paniek dan ik. Hij liet gedienstig toe dat ik ‘m veranderde, wat ik bijzonder fideel van ‘m vond.
   Van de Ketut van Ubud veranderde hij beetje bij beetje in een jongen die woont op het geheime dolfijneneiland. Ik speurde naar zijn oorsprong, nam ‘m en passant zijn moeder af, gaf ‘m gedachten, gedragingen, verlangens en dromen, een paar moeilijke trekjes, een hart.
   ‘Geef me een beetje van David erbij,’ zei hij opeens. Ik schrok me dood, wist niet dat hij al kon praten.
   ‘Wat wil je van ‘m hebben, dan?' vroeg ik.
   ‘Z’n stem van glas.’
   ‘Is goed,’ zei ik, en daarna vroeg ik ‘m z’n mond te houden omdat ik nog steeds bezig was. Ik probeerde uit te vinden hoe hij praatte, wát hij zei en waarom, en waarom speciaal zó en gaf hem uiteindelijk eigenschappen mee waar hij de rest van zijn leven verder mee moest. Zodra hij klaar was, parkeerde ik hem in een hoekje en vroeg hem of hij me kon helpen.
   'Er moet een meisje bij je komen,' zei ik. 'Heb je voorkeur voor iets?'
   'Ze moet op jou lijken.'
   'No way. Dat gaat dus niet gebeuren.'
   'Dan werk ik niet meer mee,' zei hij, en hij vervaagde waar ik bij stond.
  'Goed dan,' riep ik in paniek.
Hij kwam meteen terug en toverde een grote lach op zijn mond.
  'Wat moet er van me in?' vroeg ik zuchtend.
   'Het vrolijke. En het stoere. En als je toevallig doortastend bent, mag dat er ook wel in.'
   'Genoeg,' zei ik, en keek of ie al stevig genoeg verankerd was, voordat ie weer wenste te verdwijnen.
   'Nu is je eiland aan de beurt,’ zei ik
   'Geef me in ieder geval een magische waterval,’ zei hij. ‘En een paar dolfijnen. En een hond, een paar kippen en een magere kat, een steiger, bootjes, een motortje en warm weer. En o ja, bloemen, die wil ik ook. En een huis met een dak tegen de regen.
   ‘Hoe lang is het varen naar je eiland?’ vroeg ik.
   ‘Drie dagen,’ zei hij, ‘en er is altijd iemand onderweg.’
   ‘Wonen er ook mensen?’
   ‘Ja.’
   ‘Wie dan?’
   ‘M’n vader in ieder geval.’
   ‘Maar die is veel onderweg,’ zei ik meteen.
   ‘Nietes,’ schrok hij, ‘als je dat doet, dan moet je me mijn moeder terug geven.’
   ‘Dat kan niet meer,’ zei ik onvermurwbaar. "Weg is weg. Hebben jullie ook winkels daar?’
   ‘Nee. We hebben alles wat we nodig hebben. En hebben we iets niet, dan krijgen we het van een ander en daar doen we dan later iets voor terug.’
   ‘Onhandig,’ zei ik en ik wilde het al deleten. Hij legde zijn hand op de mijne en hield me tegen.    
   ‘Probeer het,’ zei hij, ‘je kunt altijd nog veranderen.’
En zo discussieerden we verder over het eiland.
Aan het eind van de dag rekte ik me uit en was ik kapot.
Maar!
Alles was bedacht, het verhaal was duidelijk. Het zou nooit in één boek passen en misschien had ik wel een volwassen versie nodig ook.
Ik zuchtte en sloot mijn computer af, borg ‘m op in mijn kamer, onder een kussen in een diepe la. Ik trok mijn bikini aan en trok een paar baantjes in het zwembad. Daarna rustte ik uit en dacht in een soort roes aan het  eiland van Soedian. Zijn eiland . Het eiland waar ik me de komende maand nog veel op zal begeven, samen met het meisje en nog vele anderen.